Evan heeft het syndroom van Down. Zingen en buitenspelen met anderen maakt hem blij. Hij is nu 9 jaar en zit op een school voor speciaal onderwijs.
Het verhaal van Evan
Leren loslaten… Martha Verhulst, moeder van Evan
“Evan zou eerst naar een peuterzaal bij ons in het dorp gaan. In de ontwikkeling kon hij niet mee met de andere kinderen en bij een oriënterend gesprek daar bleek het toch niet passend voor hem. Dus waren we op zoek naar een andere plek die beter bij hem zou aansluiten. We hebben Evan een aantal maanden ter observatie gesteld bij een diagnostisch observatie team [DOT] in Goes. Hier kwam uit dat hij passende behandeling nodig heeft die een orthopedagogisch dagcentrum kan bieden. We zijn eerst bij een ander centrum gaan kijken waar we geen goed gevoel bij hadden voordat we bij Stichting Lentekind uitkwamen.” De eerste indruk bij een kijkdag? “Een huiselijke sfeer. Zowel de ruimtes, het gebouw als de medewerkers straalden rust uit. Hierdoor voelden wij dat de spanning die gepaard ging met onze zoektocht naar een dagcentrum langzaam afnam. Vanaf het eerste moment zagen we dat de medewerkers betrokken zijn en ieder kind met zijn of haar beperkingen en mogelijkheden zien.”
De eerste keer
Ieder begin is moeilijk. Voor Martha viel het zwaar om haar zoontje voor zijn eerste dag naar Lentekind te brengen. Evan achterlaten in een nieuwe omgeving ging gepaard met tranen. “Het is een stukje angst voor het onbekende. De emotie kwam los op het moment waarin ik hem moest loslaten met het vertrouwen dat hij de ondersteuning zal krijgen die hij nodig heeft.”
Ook de eerste keer dat Evan werd opgehaald met de bus van Lentekind was niet makkelijk voor Martha. “Hij was drie jaar en kon niet praten en lopen. Een klein kwetsbaar jochie. Toen ik hem voor de eerste keer zag wegrijden in zo’n grote bus was dat wel een bevestiging dat mijn kind anders is dan de rest.” Dat de chauffeurs uit een kleine club vaste vrijwilligers bestaat was voor Martha een geruststelling. “Na verloop van tijd wist Evan de heren bij naam en was het net of hij door een soort opa’s werd opgehaald en thuisgebracht.”
Begeleiding op maat
Ieder kind volgt zijn of haar eigen ontwikkeling. De orthopedagoog en persoonlijk begeleider die binnen Lentekind werkzaam zijn, stellen samen een ontwikkelingsplan op per kind in samenspraak met de ouders. “Dat plan werd een aantal keer per jaar met ons besproken en bijgesteld op basis van de ontwikkeling van Evan. Dat gaf mij als moeder het gevoel dat er echt naar de ouders wordt geluisterd en de kinderen de ondersteuning krijgen die bij hen past. Daarnaast was het ook prettig dat de begeleiders tijd en ruimte maakten voor de christelijke opvoeding die Evan thuis krijgt door bijvoorbeeld Evan voor het eten te laten bidden.”
Samen op zoek naar passend onderwijs
Evan heeft drie jaar bij Lentekind gezeten. In die periode is zijn motoriek vooruit gegaan, de communicatie verbeterd en leerde hij zelfstandig spelen. “Het moment dat we thuis en bij Lentekind merkten dat Evan rijp was voor school, heeft de orthopedagoog meegedacht over de vorm van onderwijs. Evan ging eerst in deeltijd naar een gewone basschool en nog een paar dagdelen naar Lentekind. De orthopedagoog, Monique, was aanwezig bij de voortgangsgesprekken met de basisschool en samen met haar advies hebben we de juiste plek voor Evan binnen het speciaal onderwijs gevonden.” En zoals de eerste dag bij Lentekind gepaard ging met tranen, viel er ook een traan bij het afscheid van Lentekind. “De plek die niet alleen Evan, maar ook ons als ouders goed heeft ondersteund, moesten we nu achterlaten voor een volgende stap. De juiste stap, maar dat betekende ook dat ik Evan weer een stukje moest loslaten. Dat blijft moeilijk.”
Beste ouder,
“Het is een lastige zoektocht om uit te zoeken wat voor ondersteuning je kind met speciale behoeften nodig heeft. Als ouder kun jij het beste inschatten wat je kind nodig heeft. Lentekind heeft ons hierin goed geholpen.”